YUNUS BALIĞI

Uçar, kaçar bir şiir söylesem, illa ki anlayın demem.

Kendini karaya vurmuş bir denizdi. Doğurdu.

Doğurduğu bir yunus balığıydı…



Hadi anlatayım o zaman yunus balığını;

Kalben küflüydü, temizlenebilir bir kötülük,

Yenilenebilir bir dil.

Aydınlanabilir bir kalp…



Deniz ne derse desin anlatacağım.

Deniz yüz yıldır, sevgiyi

İşitmemişti bile!

Ölümün adı; denizin rengi, yunusun çırpınışıydı…



Son günlerim sanmıştı.

Aslına dönebilirdi her şey, ama son gün

Son gün çok uzun geçecek.



Can çekişti.

Aşkla doğmak isterken…

Kalpten diledi, kurtulmayı yunus balığı;

Doğmayı, görmeyi, aşık olmayı…



Can çekişme anında,

Deniz doğurdu onu.

Kurtulsun diye dua etti deniz, bebeği için!



Gökler uçup gitti.

Hep yerinde mi duracaktı.

Uçup gitti akıl…



Kafağının ardından

Bir güneş doğdu.

Biryerden sonra…

Yunus balığı bir dost edindi ki ne dost!



Öyle ki biri acı çekse, diğerinin kalbi kanar.

Dost, sabahlara kadar;

Oturup onu seyrederdi

Zevkle…



Bakmaya kıyamaz ki dostu seyretsin.

Gözlerini kapar sonra,

En büyük zevki onu düşünmektir…



Bir gün dostu dayanamadı yunus balığının acısına

Yunus kendisi dayanırken.

Dost yanmaktan tükendi…



Dosttan gelen acıyı bal şerbeti gibi içer gerçek aşıklar.

Gerçek aşıkların yürekleri hangar gibidir.

Herşey vızgelir.



Bakamadı ona, onu çok sevmişti.

Dost ağladı.

Yunus ağladı.

Deniz ağladı.

Ben ağladım…



Dostların biri gülse,

Öbürü ölürdü neşesinden.

Dostların biri ölse, öbürü zaten ölürdü.

Dostlar, birbiri için ölürdü…



Yunus kendini unuttu, kendini dost sandı.

Dostu kendini unuttu.

Dostu kendini yunus sandı…



Yunus, dost oldu,

Dost, yunus.

Ben orda değildim o sırada.

Onları kalpte duydum…



Denizin dibinden çıktı iki dost;

Kaçalım dediler, sığınalım.

Sevgimizden başka bir şey kalmasın.



İki dost, siz dünyada sanırken, onlar başka bir alemde

Nereleri seyretti,

Neleri geçti.

Nasıl bir mekana sığındı.

Artık onu da ben mi anlatayım!..