A'RÂF SURESI

A'RÂF



Bismillâhirrahmânirrahîm


Elif, Lâm, Mim,
Sâd.

Sana
indirilen Kitap, mü'minler için bir zikirdir (öğüttür) ve O'nunla onları uyarman
içindir. Artık ondan dolayı, göğsünde artık bir darlık (sıkıntı)
olmasın.

Rabbinizden size indirilene tâbî
olun. Ve ondan başka dostlar edinmeyin. Ne kadar az tezekkür
ediyorsunuz.

Ülkelerden nicesini (kaç tanesini)
helâk ettik. Artık azabımız onlara geceleyin veya onlar öğle uykusu uyurken
geldi.

Azabımız onlara geldiği zaman,
onların duaları (yalvarmaları): “Muhakkak ki; biz zalimler olduk.” demekten
başka bir şey olmadı.

O zaman kendilerine resûller gönderilen
kimselere ve gönderilen resûllere muhakkak soracağız.

Öyleyse onlara, mutlaka bir ilim ile
anlatacağız. Biz gaibler (onların yaptıklarından habersiz) değildik.

İzin günü
(hesaplaşma günü) tartı (ölçü) haktır (gerçektir). Kimin (sevap) tartıları ağır
gelirse, işte onlar, onlar felâha erenlerdir.

Ve kimin (sevap)
tartıları hafif gelirse, işte onlar, âyetlerimize zulmettiklerinden dolayı
nefslerini hüsrana düşürmüş olanlardır.

Andolsun
ki, sizi yeryüzüne yerleştirdik ve orada size geçim kaynakları kıldık. Ne kadar
az şükrediyorsunuz.

Ve andolsun ki; sizi Biz yarattık. Sonra
size suret (şekil) verdik. Sonra meleklere: “Âdem (A.S)'a secde edin.” dedik.
İblis hariç, secde ettiler. O, secde edenlerden olmadı.

(Allahû Tealâ) şöyle buyurdu: “Sana (secde
etmeyi) emrettiğim zaman, seni secde etmekten men eden nedir?” İblis: “Ben ondan
hayırlıyım,beni ateşten ve onu nemli topraktan (balçıktan) yarattın.”
dedi.

(Allahû Tealâ):
“Öyleyse oradan in! Artık orada senin kibirlenmen olmaz. Hemen oradan çık.
Muhakkak ki, sen alçaklardansın.” buyurdu.

(Şeytan): “Beas gününe (dirileceğimiz güne, kıyâmet gününe)
kadar bana izin (mühlet) ver.” dedi.

(Allahû Tealâ): “Muhakkak ki sen izin
(mühlet) verilenlerdensin.” buyurdu.

(İblis): “Bundan sonra, beni azdırman
sebebiyle, mutlaka Senin Sıratı Mustakîmin'e onlara karşı (mani olmak için)
oturacağım.” dedi.

Sonra, elbette onlara, önlerinden,
arkalarından, sağlarından ve sollarından geleceğim ve onların çoğunu
şükredenlerden bulmayacaksın.

(Allahû
Tealâ): “Kınanmış (hor görülmüş) ve kovulmuş olarak oradan çık!” dedi. “Elbette
onlardan kim sana tâbî olursa, mutlaka sizin hepinizden cehennemi (tamamen)
dolduracağım.”

Ve ey Âdem! Sen ve zevcen cennette
yerleşin (oturun) sonra da, dilediğiniz yerden yeyin. Ve bu ağaca yaklaşmayın. O
zaman (yaklaşırsanız ikiniz) zalimlerden olursunuz.

Şeytan,
onların (o ikisinin) görünmesi ayıp olan ve kendilerinden örtülmüş (gizlenmiş)
yerlerinin açığa çıkarılması için onlara vesvese verdi ve sonra da şöyle dedi:
“Rabbiniz (ikinizin Rabbi) sadece iki melek olursunuz veya (orada) ebedî
kalanlardan olursunuz, diye bu ağaçtan sizin ikinizi menetti
(nehyetti).”

Ve ikisine yemin etti: “Muhakkak ki ben,
sizin ikinize nasihat edenlerdenim.”

Böylece o ikisini
aldatarak öncülük (önderlik) etti. Ağaçtan tadınca (meyvesini yeyince) ayıp
yerleri kendilerine göründü (açığa çıktı). Ve Rab'leri (ikisinin Rabbi), ikisine
şöyle seslendi: “Sizin ikinizi bu ağaçtan nehyetmedim mi (yasaklamadım mı)? Ve
sizin ikinize, muhakkak ki şeytan apaçık düşmandır.” demedim mi?

İkisi şöyle
dedi: “Rabbimiz, biz nefslerimize zulmettik, şâyet Sen bize mağfiret ve rahmet
etmezsen, biz mutlaka hüsrana uğrayanlardan oluruz.”

(Allahû
Tealâ): “Birbirinize düşman olarak inin! Sizin için yeryüzünde bir süreye kadar
kalma (yerleşme) ve geçinme vardır (size takdir edildi).” buyurdu.

Allahû Tealâ: “Orada yaşarsınız ve
orada ölürsünüz ve oradan çıkarılırsınız.” buyurdu.

Ey Âdemoğulları!
Sizlere ayıp yerlerinizi gizleyip örtecek elbise ve süslenecek şeyler (elbise)
ve takva elbisesini indirdik. Bu daha hayırlıdır. İşte bu Allah'ın
âyetlerindendir. Böylece onlar tezekkür ederler.

Ey Âdemoğulları!
Şeytan, sizin ebeveyninizi (anne ve babanızı), onların ayıp yerlerinin görünmesi
için elbiselerini soyarak, cennetten çıkardığı gibi sakın sizleri de fitneye
düşürmesin. Muhakkak ki; o ve onun kabilesi (topluluğu), sizin onları
göremeyeceğiniz yerden sizi görürler. Muhakkak ki; Biz şeytanları mü'min
olmayanlara dost kıldık.

Kötü (çirkin) bir şey yaptıkları
zaman: “Babalarımızı onun üzerinde bulduk (onlardan böyle gördük) ve Allah onu
bize emretti.” dediler. (Onlara şöyle) de: “Muhakkak ki; Allah, fahşayı
(kötülüğü, çirkinliği) emretmez. Allah'a bilmediğiniz bir şeyi mi
söylüyorsunuz?”

De ki: “Rabbim, adaletle davranmanızı ve
bütün mescidlerde kendinizi (vechlerinizi) namaza ikame etmenizi emretti. Ve
dînde ihlâsla O'na (Allah'a) dua edin. Sizi yarattığı gibi (O'na)
dönersiniz.”

Bir kısmı hidayete erdi ve bir kısmının
üzerine dalâlet hak oldu. Muhakkak ki onlar, Allah'tan başka şeytanları dostlar
edindiler. Ve onlar kendilerinin hidayete erdiklerini zannediyorlar.

Ey Âdemoğulları! Bütün mescidlerde
ziynetlerinizi alınız. Yeyiniz ve içiniz. Ve israf etmeyiniz. Muhakkak ki O,
müsrifleri sevmez.

De ki: “Kulları için çıkardığı Allah'ın
ziynetini ve rızıktan temiz (helâl) olanını kim haram etti. O, dünya hayatında
âmenû olanlar içindir. Ve kıyâmet gününde de özellikle âmenû olanlara aittir.”
Böylece bilen bir kavim için âyetleri ayrı ayrı açıklıyoruz.

De ki: “Rabbim size, sadece fuhuşu (kötülüğü); açık ve
gizlisini ve günahı ve haksız yere zulmetmeyi ve ona bir delil (sultan)
indirilmemişken, Allah'a şirkkoşmanızı ve bilmediğiniz şeyleri Allah'a
söylemenizi (maletmenizi) haram kıldı.”

Bütün
ümmetler için bir ecel (süre, zaman dilimi, müddet) vardır. Onların ecelleri
geldiği zaman ne bir saat ileri, ne bir saat geri alınmaz

Ey Âdemoğulları! Sizin içinizden, size
âyetlerimi anlatan (kıssa eden) resûller geldiği zaman, bundan sonra kim takva
sahibi olur ve nefsini ıslâh ederse (nefs tasfiyesi yaparsa), artık onlara korku
yoktur. Ve onlar mahzun olmazlar.

Ve âyetlerimizi
yalanlayan kimseler ve onlara karşı kibirlenenler, işte onlar ateş ehlidirler ve
onlar, orada devamlı kalanlardır (kalacaklardır).

Allah'a karşı yalanla iftira edenden veya
O'nun âyetlerini yalanlayandan daha zalim kim (var)dır? Kitab'tan (Kur'ân-ı
Kerim'den) kendilerine nasipleri erişecek olanlar, işte onlardır. Onlara
resûllerimiz (elçi melekler, ölüm melekleri) geldiği zaman, onları vefat
ettirirler(ken) (onlara) şöyle dediler: “Allah'tan başka dua etmiş olduğunuz
şeyler nerede?” (Onlar da): “Bizden saptılar (gittiler).” dediler. Ve
kendilerinin (nefslerinin) üzerine kâfir olduklarına, kendileri şahitlik
ettiler.

(Allahû Tealâ) buyurdu: “Sizden önce geçmiş olan, ateşte
bulunan insan ve cin topluluğuna girin. Her ümmet, her girişte (dahil olduğu
zaman) hepsi orada ard arda toplanınca, (sapmalarına sebep olan) kardeşlerine
lânet ettiler. Sonrakiler, öncekiler için: “Rabbimiz, bizi dalâlette bırakanlar
işte bunlar, artık onlara ateşten iki kat azap ver.” dediler.(Allahu Tealâ)
şöyle buyurdu: “Herkes için iki kat (azap vardır). Fakat siz
bilmezsiniz.”

Ve
onların evvelkileri, sonrakilere: “Sizin bizden bir üstünlüğünüz yok. Öyleyse
kazanmış olduğunuz şeyler sebebiyle azabı tadın.” dediler.

Muhakkak ki âyetlerimizi yalanlayanlar ve onlara
kibirlenenler; onlara gök kapıları açılmaz (ruhlarını hayatta iken Allah'a
ulaştıramazlar). Deve (veya urgan) iğne deliğinden geçmedikçe cennete
giremezler. Mücrimleri (suçluları) işte böyle cezalandırırız.

Onlar için cehennemde
(ateşten) bir döşek ve üzerlerinde(ateşten) örtüler vardır. Ve zalimleri işte
böyle cezalandırırız.

Âmenû olanlar (hayatta iken Allah'a
ulaşmayı dileyenler) ve salih amel işleyenler (nefs tezkiyesi yapanlar), kimseyi
gücünden başka bir şeyle sorumlu tutmayız. İşte onlar cennet ehlidirler, onlar
orada ebedî kalanlardır (kalacaklardır).

Onların göğüslerinde, (nefsin
kalbindeki) afetlerinden ne varsa çekip aldık. Onların altlarından nehirler
akar. “Bizi buna hidayet eden Allah'a hamdolsun. Allah'ın, bizi hidayete
erdirmesi olmasaydı, biz hidayete ermezdik. Andolsun ki Rabbimizin resûlleri hak
ile gelmiştir.” dediler. “Yapmış olduklarınızdan dolayı varis kılındığınız
cennet işte budur.” diye nida olunurlar.

Ve cennet ehli, ateş (cehennem) ehline seslendi. “Biz,
Rabbimizin bize vaadettiğini hak olarak bulduk. Siz de, Rabbimizin size
vaadettiğini hak olarak buldunuz mu?” “Evet” dediler. O zaman onların arasından
bir müezzin (münadi, seslenme görevi olan kişi) seslendi: “Allah'ın lâneti
zalimlerin üzerine olsun.”

Onlar, Allah'ın
yolundan alıkoyarlar. Ve onun (o yolun) eğri olmasını isterler. Ve onlar ahireti
(ruhun ölümden evvel Allah'a ulaşmasını) inkâr edenlerdir.

Ve onların aralarında bir perde ve
A'rafın (tepelerin) üstünde onların hepsini simalarından (yüzlerinden) tanıyan
adamlar vardır. Henüz oraya (cennete) dahil olmamış ama ümit eden cennet ehline:
“Selâmlanmak (selâm) sizin üzerinize olsun!” diye nida ettiler.

Onların bakışları
ateş (cehennem) ehlinin tarafına çevrilince: “Rabbimiz, bizi zalim kavim ile
beraber kılma.” dediler.

Ve onları yüzlerinden tanıyan A'raf ehli adamlar, onlara
seslendiler, şöyle dediler: “Sizin topladıklarınız ve kibirlenmiş olduğunuz
şeyler, size fayda vermedi.”

(Cehennemliklere şöyle denir):
“Allah'ın onlara rahmetle ulaşmayacağına yemin ettiğiniz kimseler bunlar mı?”
(Cennetliklere de şöyle denir): “Cennete girin! Size korku yoktur ve mahzun da
olmayacaksınız.”

Ve ateş (cehennem) ehli cennet ehline
nida etti (seslendi): “Sudan veya Allah'ın sizi rızıklandırdığı şeylerden bize
aktarın.” (Cennetlikler) şöyle dedi: “Muhakkak ki; Allah ikisini de kâfirlere
haram etti.”

Onlar, onların dînini oyun ve
eğlence edinen ve dünya hayatının onları aldattığı kimselerdir. Böylece onlar
bugünlerine ulaşacaklarını nasıl unuttularsa ve nasıl âyetlerimizi bile bile
inkâr ettilerse, bugün de Biz onları unuturuz.

Ve andolsun; onlara
bir kitap getirdik ve âmenû olan bir kavim için onu rahmet ve hidayet(e erdiren)
olarak bir ilim üzerine ayrı ayrı açıkladık.

Onlar sadece onun tevîline (yorumuna)
mı bakıyorlar. Onun tevîlinin geldiği gün, daha önce onu unutmuş olanlar:
“Rabbimizin resûlleri hak ile gelmiştir. Artık bize şefaat edecek şefaatçiler
var mı ki; bize şefaat etsinler. Veya (dünyaya) döndürülmüş olsaydık, yapmış
olduklarımızdan başkasını yapardık.” derler. Nefslerini hüsrana uğrattılar. Ve
uydurdukları şeyler kendilerinden ayrıldılar.

Semaları ve
arzı altı günde yaratan, muhakkak ki sizin Rabbiniz Allah'tır. Sonra arşa istiva
etti. Gündüz, onu süratle talep eden (takip eden) gece ile örtülür. Ve güneş ve
ay ve yıldızlar O'nun emrine musahhardır (boyun eğmişlerdir). Yaratma ve emir
O'nun değil mi? Âlemlerin Rabbi mübarektir, şanı yücedir.

Rabbinize yalvararak ve
gizlice dua edin. Muhakkak ki O, haddi aşanları sevmez.

Islâh olduktan sonra yeryüzünde fesat
çıkarmayın. Allah'a korkarak ve umutla yalvarın. Şüphesiz ki Allah'ın rahmeti
muhsinlere yakındır.

Rahmetin önünde müjdeleyici olarak
rüzgârları gönderen O'dur. Ağır bulutları yüklendiği zaman onu ölü bir beldeye
sevkettik. Ve de ondan su indirdik. Bu şekilde onunla bütün ürünlerden çıkardık.
İşte bunun gibi ölüleri çıkarırız. Böylece tezekkür edersiniz.

Ve güzel
belde (toprağı verimli ülke), Rabbinin izniyle nebatı çıkarır. Ve kötü
(verimsiz, çorak) olan ise, faydasız, kıt bitkilerden başka bir şey çıkarmaz.
İşte böylece şükreden bir kavme âyetlerimizi açıklıyoruz.

Andolsun, Nuh'u kavmine gönderdik. O zaman
şöyle dedi: “Ey kavmim, Allah'a kul olun! Sizin için O'ndan başka ilâh yoktur.
Muhakkak ki; ben, o büyük günün azabının üzerinize olmasından
korkuyorum.”

Kavminin ileri gelenleri: “Muhakkak ki; biz
seni apaçık bir dalâlet içinde görüyoruz.” dediler.

Ey kavmim, ben dalâlette değilim! Ve
fakat ben, âlemlerin Rabbinden bir resûlüm.

Size Rabbimin
risalelerini (gönderdiklerini) tebliğ ediyorum (ulaştırıyorum). Ve size nasihat
ediyorum (öğüt veriyorum). Ve sizin bilmediğiniz şeyleri ben Allah'tan
öğreniyorum (biliyorum).

Sizi uyarması ve takva sahibi olmanız
için, içinizden bir adama, Rabbinizden bir zikrin gelmesine mi şaşırdınız? Ve
böylece rahmet olunursunuz.

Fakat onu yalanladılar, bu yüzden onu ve gemide
onunla beraber olanları kurtardık. Ve âyetlerimizi yalanlayanları boğduk.
Muhakkak ki; onlar âmâ (kör) bir kavim oldu(lar).

Ve Ad (kavmine)'a onların kardeşi Hud
(A.S) şöyle dedi: “Ey kavmim, Allah'a kul olun! Sizin için O'ndan başka ilâh
yoktur. Hâlâ takva sahibi olmayacak mısınız?”

Onun
kavminden, ileri gelenlerden inkâr edenler şöyle dedi: “Muhakkak ki biz, seni
bir sefihliğin (aptallığın) içinde görüyoruz. Ve gerçekten biz, seni kesinlikle
yalancılardan zannediyoruz.”

(Hz. Hud) şöyle dedi: “Ey kavmim,
ben sefih (akılsız) değilim! Ve fakat ben âlemlerin Rabbinden bir
resûlüm.”

Rabbimin risalelerini (gönderdiklerini) size
tebliğ ediyorum (ulaştırıyorum). Ve ben, emin (inanılır, güvenilir) bir nasihat
ediciyim.

Ve sizi uyarması için sizden
(içinizden) bir adama Rabbinizden bir zikir gelmesine mi şaşırdınız? Nuh
kavminden sonra sizi halifeler kıldığını (onların yerine sizi getirdiğini) ve
yaratılışta sizin gücünüzü arttırdığını (bedeninizi büyük ve kuvvetli
yarattığını) hatırlayın. Artık Allah'ın üzerinizdekilerini (ni'metlerini)
zikredin ki; böylece kurtuluşa erersiniz.

Dediler ki: “Tek bir Allah'a kul olmamız
için ve babalarımızın ibadet ettiği şeyleri terketmemiz için mi bize geldin?
Eğer sen sadıklardan isen bize vaadettiğin şeyi (azabı) artık bize
getir.”

(Hud A.S) şöyle dedi: “Üzerinize
Rabbinizden azap ve öfke vaki olmuştur (gelmiştir). Sizin ve babalarınızın onu
isimlendirdiğiniz isimler hakkında mı benimle mücâdele ediyorsunuz? Allah ona
bir delil indirmedi. Artık bekleyin! Muhakkak ki; ben de sizinle beraber
bekleyenlerdenim.”

Bundan sonra (o vak'adan sonra) onu ve
onunla beraber olanları katımızdan bir rahmet ile kurtardık. Ve âyetlerimizi
yalanlayan ve mü'min olmayan kimselerin kökünü kestik (neslini
bitirdik).

Semud (kavmine)'a, onların kardeşi
Salih şöyle dedi: “Ey kavmim! Allah'a kul olun. Sizin için O'ndan başka ilâh
yoktur. Rabbinizden size bir mucize (delil, ispat vasıtası) gelmiştir. Bu
Allah'ın dişi devesidir. Sizin için bir âyettir (mucizedir). Artık onu, Allah'ın
arzında (serbest) bırakın yesin, ona kötülükle (kötü niyetle) dokunmayın, yoksa
sizi elim bir azap alır (yakalar).”

Ve Ad
(kavmin)den sonra, sizi halifeler kıldığını (onların yerine sizleri getirdiğini)
hatırlayın. Ve sizi yeryüzünde yerleştirdi. Onun ovalarında saraylar
ediniyorsunuz ve dağlarda evler oyuyorsunuz. Artık Allah'ın ni'metlerini
hatırlayın, yeryüzünde müfsidler (fesat çıkaranlar) olarak bozgunculuk
yapmayın.

Onun kavminden ileri
gelenlerden kibirlenenler, onlardan îmân edenlerden güçsüz, zayıf gördüklerine
şöyle dediler: “Salih'in şüphesiz onun Rabbi tarafından gönderildiğini biliyor
musunuz?” (Onlar): “Muhakkak ki; biz onunla gönderilen şeye inananlarız.”
dediler.

Kibirlenenler şöyle dedi: “Muhakkak biz,
sizin inandığınız şeyi inkâr edenleriz.”

Sonra (dişi) deveyi kestiler ve
Rab'lerinin emrine isyan ettiler (haddi aştılar). Ve şöyle dediler: “Ya Salih,
şâyet sen gönderilen resûllerden isen bize vaadettiğin (tehdit ettiğin) şeyi
getir.”

Bunun üzerine onları şiddetli bir
sarsıntı aldı (yakaladı) ve kendi yurtlarında diz üstü çöküp kaldılar.

O zaman (Salih A.S) onlardan yüz çevirdi
(döndü) ve şöyle dedi: “Ey kavmim, andolsun ki; Rabbimin risaletini sizlere
tebliğ ettim! Ve size nasihat ettim. Fakat siz nasihat edenleri
sevmiyorsunuz.”

Ve Lut (A.S) kavmine
şöyle demişti: “Sizden önce geçmiş olan âlemlerden (hiç) birinin yapmadığı fuhşu
(kötülüğü) mü getiriyorsunuz (yapıyorsunuz)?”

Gerçekten siz,
kadınlardan başka erkeklere de geliyorsunuz. Hayır, siz müsrif (haddi aşan) bir
kavimsiniz.

Ve
kavminin cevabı: “Onları ülkemizden çıkarın, çünkü onlar çok temiz insanlar.”
demekten başka (bir şey) olmadı.

Böylece Biz, onun eşi (hanımı) hariç,
onu ve ailesini kurtardık. O, geride kalanlardan oldu.

Ve onların üzerine (taş) yağmuru
yağdırdık. Bak, mücrimlerin (suçluların) akıbeti nasıl oldu.

Kardeşleri Şuayb; Medyen (kavmine)'e şöyle dedi: “Ey kavmim
Allah'a kul olun! O'ndan başka sizin ilâhınız yoktur. Rabbinizden size beyyine
(bir mucize, ispat edici bir açıklama) gelmiştir. Artık ölçü ve tartıya vefa
edin (tam ve doğru ödeyin). İnsanların eşyalarının değerini eksiltmeyin.
Yeryüzünde, O'nun ıslâhından sonra fesat (bozgunculuk) çıkarmayın. Şâyet
mü'minler iseniz, işte bu sizin için hayırlıdır.”

Tehdit (vaad ederek) ederek her yola
(üstüne) oturmayın. Ve O'na (Allah'a) âmenû olan kimseleri Allah'ın yolundan men
etmeyin. Ve onda (Allah'ın yolunda) bir eğrilik istiyorsunuz. Ve hatırlayın! Siz
az idiniz, sizi çoğalttı. Ve bakın, fesat çıkaranların sonları nasıl
oldu.

Ve eğer içinizden bir kısmınız (bir
grup), onunla gönderildiğim şeye inanır ve bir kısmınız (diğer bir grup)
inanmazsa, o taktirde Allah, aramızda hüküm verinceye kadar sabredin. O, hüküm
verenlerin en hayırlısıdır.

Onun kavminden
kibirlenenlerin ileri gelenleri şöyle dedi(ler): “Ya Şuayb, seni ve seninle
beraber âmenû olanları (Allah'a ulaşmayı dileyenleri) mutlaka ülkemizden
çıkaracağız! Ya da siz mutlaka bizim milletimize (dînimize) dönersiniz.” (Şuayb
A.S): “Şâyet biz kerih görüyorsak da mı?” dedi.

“Allah'ın, bizi ondan kurtarmasından
sonra, sizin milletinize dönersek Allah'a yalanla iftira etmiş oluruz. Ve
Rabbimizin dilemesi hariç bizim oraya geri dönmemiz olamaz. Rabbimiz ilmiyle
herşeyi kuşatmıştır. Allah'a tevekkül ettik. Rabbimiz, kavmimiz ile bizim
aramızı hak ile aç (ayır). Sen fethedenlerin (fatihlerin) en
hayırlısısın.”

Kavminden kâfir
olanların ileri gelenleri şöyle dedi(ler): “Eğer, gerçekten Şuayb'a tâbî
olursanız, o taktirde siz mutlaka hüsranda olanlardan (nefslerini hüsrana
düşürenlerden) olursunuz.”

Böylece şiddetli bir sarsıntı onları
yakaladı. Bunun üzerine kendi yurtlarında diz üstü çöküp kaldılar.

Şuayb (A.S)'ı
tekzib edenler (yalanlayanlar), sanki orada hiç var olmamış gibiydi. Şuayb
(A.S)'ı yalanlayanlar, onlar hüsranda oldular (nefslerini hüsrana
düşürdüler).

(Şuayb A.S) böylece onlardan yüz çevirdi (döndü) ve şöyle
dedi: “Andolsun ki; Rabbimin risalelerini (gönderdiklerini) size tebliğ ettim
(ulaştırdım). Ve size nasihat ettim. Artık kâfir bir kavme nasıl (niçin)
üzüleyim?”

Ve
Biz hangi ülkeye bir peygamber gönderdiysek, onun halkını darlık ve sıkıntıya
uğratmadığımız ülke yoktur ki; böylece onlar yalvarıp, yakarırlar.

Sonra seyyiatin yerini hasenatla
değiştirdik. Ne zaman ki çoğaldılar ve şöyle dediler. “Babalarımıza da şiddetli
darlık ve ferahlık dokunmuştu. (Allah'tan bilmediler, ders almadılar). Bunun
üzerine onları farkına varmadan (şuurunda değilken) aniden aldık.”

O ülkenin halkı eğer âmenû olsalardı ve
takva sahibi olsalardı elbette onlara semadan ve yerden bereketler (bolluk)
açardık. Fakat onlar yalanladılar. Böylece kazandıklarından dolayı onları aldık
(cezalandırdık).

Yoksa o ülkelerin halkı şiddetli azabımızın
onlara, onlar gece vakti uyurken gelmesinden (gelmemesinden) emin
miydiler?

Ve o ülkelerin halkı şiddetli
azabımızın onlara, onlar oynarlarken (oyalanırlarken) kuşluk vakti gelmesinden
(gelmeyeceğinden) emin miydiler?

Allah'ın hilesinden emin miydiler?
Hüsranda olan kavim, ancak onlar, Allah'ın hilesinden (Allah'ın kendilerine azap
vermeyeceğinden) emin olamaz.

Ve de onun (o ülkenin) halkından
sonra, yeryüzüne varis olanları hidayete erdirmez mi? Eğer dileseydik günahları
sebebiyle onlara (musibetler) isabet ettirirdik. Ve kalplerinin üstünü
tabederdik (açılamaz damga vururduk) de artık onlar işitmezlerdi.

Sana haberlerini
anlattığımız (durumlarından bahsettiğimiz) ülkeler işte bunlar. Andolsun ki;
onlara, onların resûlleri beyyineler (ispat vesikaları ve mucizelerle) geldi.
Artık daha önce tekzip ettikleri (yalanladıkları) şeyden dolayı îmân etmediler.
Böylece Allah kâfirlerin kalplerini tabeder.

Onların çoğunu ahdlerini
yerine getirir (ahdlerine vefa eder) bulmadık. Ve onların çoğunu gerçekten
fasıklar olarak bulduk.

Bir zaman sonra da, onlardan sonra
(onların arkasından), firavuna ve onun (kavminin) ileri gelenlerine Musa (A.S)'ı
âyetlerimizle, (mucizelerimizle) gönderdik (görevlendirdik). Fakat ona
zulmettiler. Bak fesat çıkaranların akibeti nasıl oldu.

Ve Musa (A.S): “Ey firavun! Muhakkak ki;
ben bir resûlüm, âlemlerin Rabbinden (O'nun tarafından görevlendirilmiş).”
dedi.

Hak olan (doğru olan) Allah'a karşı
Hakk'tan başka bir şey söylemememdir. Size Rabbinizden beyyine (açık delil,
mucize) ile geldim (gelmiştim). Artık İsrailoğullarını benimle beraber
gönder.

(Firavun şöyle) dedi: “Eğer bir âyet
(mucize) getirdinse, sadıklardan (doğru söyleyenlerden) isen onu getir.”

Bunun üzerine (Musa A.S) asasını atınca o (asa) açıkça bir
yılan (ejderha) oldu.

Ve elini (göğsünden) çekip çıkardığı
zaman bakanlar, onun (elinin) beyaz olduğunu (gördüler).

Firavun kavminden ileri gelenler: “Bu
gerçekten âlim (çok iyi bilen) bir sihirbazdır.” dediler.

(Firavun, Musa (A.S) hakkında kavminin
ileri gelenlerine sordu:) “Sizi topraklarınızdan (arzınızdan) çıkarmak istiyor.
O halde ne dersiniz (ne yapılmasını istersiniz)?”

“Onu ve kardeşini geri bırak (beklet)! Ve şehirlere
toplayıcılar yolla.” dediler.

En iyi sihir bilenlerin hepsini sana
getirsinler.

Ve sihirbazlar firavuna geldiler.
“Eğer gâlip gelenler biz olursak muhakkak bize bir ecir (mükâfat) vardır.”
dediler.

(Firavun) şöyle dedi: “Evet ve siz mutlaka en yakın
olanlardan (olacaksınız).”

“Ya Musa, sen mi (önce) atacaksın (ve de)
yoksa biz mi atacağız (atanlar olacağız)?” dediler.

(Musa A.S): “Atın!” dedi.
(Sihirbazlar) attıkları zaman insanların gözlerini büyülediler ve onları
korkuttular ve büyük bir sihirle geldiler.

Ve Musa (A.S)'ya asasını atmasını
vahyettik. Attığı zaman o, (onların) uydurdukları (sihirle yaptıkları) şeyleri
yuttu.

Böylece hak (gerçek) vuku buldu (ortaya
çıktı). Ve onların yapmış oldukları şeyler bâtıl oldu (yok oldu).

Böylece orada yenildiler ve zelil olarak geri
döndüler.

Ve sihirbazlar atılarak secde ettiler
(edenler oldular).

“Âlemlerin Rabbine biz îmân ettik.”
dediler.

Musa
(A.S)'ın ve Harun (A.S)'ın Rabbine.

Firavun şöyle dedi: “Benim size izin
vermemden önce ona îmân (mı) ettiniz? Muhakkak ki bu, şehirde onun halkını
oradan çıkarmanız için kurduğunuz bir hiledir (tuzaktır). Artık yakında
bileceksiniz (öğreneceksiniz).”

Mutlaka ellerinizi ve
ayaklarınızı karşılıklı (çapraz) keseceğim. Sonra mutlaka (hepsini) hepinizi
asacağım.

“Muhakkak biz, Rabbimize dönmüş kimseleriz (dönenleriz).”
dediler.

Rabbimizin âyetleri bize geldiği zaman,
O'na îmân ettik diye bizden intikam alıyorsun. Rabbim, bize sabır yağdır ve bizi
teslim olmuş (ruhumuz, fizik vücudumuz, nefsimiz ve irademiz) olarak öldür
(vefat ettir).

Ve
firavunun kavminden ileri gelenler şöyle dedi: “Musa (A.S)'ı ve onun kavmini,
yeryüzünde fesat çıkarsınlar ve seni ve ilâhlarını terketsinler diye bırakacak
mısın?” (Firavun): “Onların oğullarını keseceğiz (öldüreceğiz) ve kadınlarını
sağ (canlı) bırakacağız.” Ve muhakkak ki; biz onların üstünde kahharız (onlara
güç kullanacak, tutup yakalayacak kuvvetteyiz).” dedi.

Musa (A.S) kavmine şöyle dedi:
“Allah'tan yardım isteyin ve sabredin! Şüphesiz yeryüzü Allah'ındır. Kullarından
dilediğini ona varis kılar. Ve sonuç (zafer) takva sahiplerinindir.”

Şöyle dediler: “Sen, bize
gelmeden önce de ve bize getirdiğin şeyden sonra da bize eziyet edildi, (Hz.
Musa da) dedi ki: “Umulur ki; Rabbiniz sizin düşmanınızı helâk eder (yok eder)
ve yeryüzünde sizleri halifeler yapar (onların yerine hakim kılar). Böylece
nasıl amel edeceğinize (davranacağınıza) bakar.”

Ve andolsun
ki; firavunun ailesini yıllarca ürünlerden kıtlığa uğrattık. Böylece onlar
tezekkür etsinler diye.

Artık
onlara bir hasene geldiği zaman: “Bu bizim(hakkımız)dır.” dediler. Ve onlara bir
kötülük isabet edince (onu) Musa (A.S) ve beraberindekilerin uğursuzluğu
sayıyorlar. Fakat onların uğursuzluğu Allah tarafından değil mi? Ve lâkin
onların çoğu bilmiyorlar.

Ve şöyle dediler:
“Onunla bizi büyülemek için bize âyetlerden (mucizelerden) ne getirsen gene de
biz sana inanacak değiliz.”

Bundan sonra, onların üzerine ayrı ayrı
(zaman zaman) mucizeler, tufan, çekirge (afeti), bit (afeti), kurbağa (afeti) ve
kan gönderdik. Buna rağmen kibirlendiler ve mücrim (günahkâr ve suçlu) bir kavim
oldular.

Ve azap üzerlerine
geldiği (vuku bulduğu) zaman: “Ya Musa (Allah'ın) seni sahip kıldığı ahd
(nübüvvet ahdi) sebebiyle bizim için Rabbine dua et. Eğer bizden azabı
kaldırırsan, biz sana mutlaka inanırız ve mutlaka İsrailoğullarını seninle
beraber göndeririz.” dediler.

Böylece onlar, o ecele (sona)
ulaşana kadar onlardan azabı kaldırdığımız (açtığımız) zaman, onlar sözlerini
nakzediyorlar (sözlerinden dönüyorlar).

Âyetlerimizi
yalanlamaları ve ondan gâfil olmaları sebebiyle, böylece onlardan intikam aldık
ve onları denizde boğduk.

Ve zayıf bırakılmış kavmi, arzın
bereketlendirdiğimiz doğusuna ve batısına varis kıldık. Ve İsrailoğullarına
sabırlarından dolayı Rabbinizin güzel sözü tamamlandı. Firavunun ve onun
kavminin yapmış olduklarını ve kurdukları çardakları (köşkleri, binaları) harap
ettik.

Ve
İsrailoğullarını denizden geçirdik kendilerinin olan (yalnız onlara ait) putlara
devamlı tapan bir kavimle karşılaştılar. Şöyle dediler: “Ey Musa! Onların
ilâhları gibi bize de ilâh yap.” Musa (A.S): “Muhakkak ki siz, cahillik eden bir
kavimsiniz.” dedi.

Muhakkak ki; bunlar onların içinde
bulundukları şey (dîn sebebiyle) helâk olmuştur. Ve yapmış oldukları şey
bâtıldır (boştur).

“O, sizi âlemlere üstün kılmışken, size
Allah'tan başka bir ilâh mı isteyeyim?” dedi.

Ve sizi kötü azaba maruz bırakan
firavun ailesinden kurtarmıştık. Oğullarınızı öldürüyorlar, kadınlarınızı sağ
bırakıyorlar. Ve bunda Rabbinizden büyük bir imtihan var.

Musa (A.S)'a otuz gece vaad ettik ve onu on ile tamamladık.
Böylece onun Rabbinin kararlaştırdığı zaman, kırk geceye tamamlandı. Ve Musa
(A.S), kardeşi Harun'a şöyle dedi: “Kavmimde bana halef ol (benim yerime geç) ve
ıslâh et ve müfsidlerin (fesat çıkaranların) yoluna tâbî olma.”

Musa (A.S), tayin ettiğimiz
(belirlediğimiz) zamanda gelince, Rabbi onunla konuştu. (Musa A.S) şöyle dedi:
“Rabbim, bana (Kendini) göster, Sana bakayım.” (Allahû Tealâ): “Beni asla
göremezsin. Ve fakat dağa bak! O, mekânını kararlı tutabilirse (yerinde
durabilirse); o zaman sen, Beni görürsün.” buyurdu. Rabbi, dağa tecelli ettiği
zaman onu paramparça etti. Musa (A.S), bayılarak yere düştü. Sonra ayıldığı
zaman: “Sen Sübhan'sın (Seni tenzih ederim). Sana tövbe ederim. Ben, mü'minlerin
ilkiyim.” dedi.

(Allahû Tealâ) şöyle buyurdu: “Ey Musa!
Muhakkak ki; Ben, risaletimle ve kelâmımla seni insanların üzerine seçtim. Artık
sana verdiğim şeyleri al. Ve şükredenlerden ol.”

Ve Biz, ona (Hz. Musa'ya)
levhalarda herşeyden vaaz ederek (öğüt vererek) ve herşeyi tafsil ederek (kesin
hükümle ayrı ayrı açıklayarak) yazdık. Artık onu kuvvetlice tut ve kavmine
emret. Onu, en güzel şekilde alsınlar (uygulasınlar). Yakında size fasıklar
yurdunu göstereceğim.

Yeryüzünde haksız yere kibirlenen kimseleri, âyetlerimizden
çevireceğim. Bütün âyetleri görseler, ona inanmazlar. Eğer rüşd yolunu görseler,
onu yol edinmezler. Ve gayy yolunu görseler, onu yol edinirler. Bu; onların,
âyetlerimizi yalanlamaları ve ondan gâfil olmaları sebebiyledir.

Ve âyetlerimizi ve ahirete ulaşmayı (hayatta iken ruhun
Allah'a ulaşmasını) inkâr eden kimselerin amelleri, heba oldu (boşa gitti).
Onlar, yaptıklarından başka bir şeyle mi cezalandırılır (karşılık
verilir)?

Musa (A.S)'nın
kavmi, ondan sonra (Musa A.S'ın Tur dağına gitmesinden sonra) ziynet
eşyalarından, böğüren (ses çıkaran) bir buzağı heykeli (yapıp) onu (ilâh)
edindiler. Onun, onlarla konuşmadığını ve onları yola hidayet etmediğini
(hidayete erdirmediğini) görmüyorlar mı? Onu (ilâh) edindiler ve zalimler
oldular.

Ve ellerinin arasına düşürülünce
(akılları başlarına gelince pişman oldular) dalâlete düşmüş olduklarını
gördüler: “Eğer Rabbimiz bize merhamet etmez ve bizi mağfiret etmezse, mutlaka
biz hüsrana düşenlerden oluruz.” dediler.

Ve Musa (A.S), (Allahû Tealâ'nın
huzurundan) üzüntülü ve öfkeli olarak döndüğü zaman (Allahû Tealâ, ona kavminin
saptığını söylemişti: Taha-85). Onlara şöyle dedi: “Benden sonra (benim
yokluğumda) bana ne kötü halef oldunuz. Rabbinizin emrine acele mi ettiniz
(beklemediniz)?” Ve levhaları bıraktı. Kardeşinin başını tuttu. Onu kendine
doğru çekiyor(ken), (Harun A.S) şöyle dedi: “Ey annem oğlu! Muhakkak ki; (bu)
kavim, beni zayıf (güçsüz) buldu. Neredeyse beni öldürüyorlardı. Artık benimle
(bana böyle yaparak), düşmanlarımın yüzlerini güldürme (sevindirme) ve beni,
zalim kavim ile beraber kılma.”

(Musa A.S) şöyle dedi: “Rabbim,
beni ve kardeşimi mağfiret et ve bizi rahmetinin içine al (dahil et).Ve Sen,
rahmet edenlerin en çok rahmet edenisin.”

Muhakkak ki; buzağıyı (ilâh) edinen
kimseler, Rab'lerinden bir gazaba ve dünya hayatında bir zillete uğrayacaklar.
Ve işte böyle, iftira edenleri cezalandırırız.

Ve
seyyiat (derecat kaybettiren ameller) işleyenler, sonra da ondan (o seyyiatten)
sonra (mürşid önünde) tövbe ettiler ve âmenû oldular (ise) muhakkak ki; senin
Rabbin, ondan (âmenû olduktan) sonra elbette Gafur (günahları sevaba çeviren)dur
ve Rahîm (rahmet gönderen)dir.

Ve Musa (A.S)'nın öfkesi yatışınca
levhaları aldı. Onun (levhaların bir) nüshasında hidayet (Hakk'a hidayet,
Allah'a ulaşma) vardır. Ve o, Rab'lerinden korkan kimseler için bir
rahmettir.

Ve Musa (A.S), Bizim
belirlediğimiz buluşma zamanımız için kavminden yetmiş adam seçti. Onları,
şiddetli bir sarsıntı yakalayınca şöyle dedi: “Rabbim, şâyet dileseydin daha
önce onları ve beni helâk ederdin. İçimizden sefihlerin yaptıklarından dolayı,
bizi helâk mı edeceksin? O ancak Senin bir imtihanındır. Onunla dilediğini
dalâlette bırakırsın ve dilediğini hidayete erdirirsin. Sen, bizim dostumuzsun.
Artık bizi mağfiret et ve bize rahmet (merhamet) et. Sen, mağfiret edenlerin en
hayırlısısın.”

Bize bu dünyada ve
ahirette (yevm'il âhirde, kıyâmet gününde, hayat gününde) haseneler (güzel
ameller, derecat kazandıran ameller) yaz (pozitif derecelerimizi, negatif
derecelerimizden daha çok kazandır). Gerçekten biz tövbe edip, Sana döndük.
Allahû Tealâ, şöyle buyurdu: “Azabımı dilediğime isabet ettiririm. Ve rahmetim
herşeyi kuşattı. Böylece onu (haseneyi) takva sahiplerine ve zekâtı veren
kimselere yazacağım. Ve onlar ki; onlar, âyetlerimize îmân ederler
(mü'minlerdir).”

Onlar ki, yanlarındaki Tevrat'ta ve
İncil'de yazılı buldukları ümmî, nebî, resûle tâbî olurlar. Onlara ma'ruf ile
(irfanla) emreder, onları münkerden nehyeder ve onlara tayyib olanları (temiz ve
güzel olan şeyleri), helâl kılar. Habis olanları (kötü ve pis şeyleri), onlara
haram kılar. Ve onların, ağırlıklarını (günahlarını sevaba çevirip, günahlarının
ağırlığını) kaldırır. Ve üzerlerindeki zincirleri, (ruhu vücuda bağlayan bağ ve
fetih kapısının üzerindeki 7 baklalı altın zincir) kaldırır. Artık onlar, O'na
îmân ettiler ve O'na saygı gösterdiler ve O'na yardım ettiler ve O'nunla beraber
indirilen Nur'a (Kur'ân-ı Kerim'e) tâbî oldular. İşte onlar, onlar felâha
(kurtuluşa, cennet mutluluğuna ve dünya mutluluğuna) erenlerdir.

De ki:
“Ey insanlar! Muhakkak ki; ben, sizin hepinize (gönderilen) Allah'ın resûlüyüm.
O ki; semaların ve arzın mülkü, O'nundur. O'ndan başka ilâh yoktur. O, hayat
verir (yaşatır) ve öldürür. Öyleyse Allah'a ve O'nun ümmî, nebî, resûlüne îmân
edin ki; O, Allah'a ve O'nun kelimelerine (sözlerine) inanır (îmân eder). Ve
O'na tâbî olun ki; böylece siz, hidayete eresiniz.”

Ve Musa (A.S)'ın kavminden bir ümmet
vardır. Hakk'a hidayet ederler (hidayete ulaştırırlar). Ve onunla (hak ile)
adaletle hükmederler.

Ve onları ümmet olarak on iki sıbt'a ayırdık. Kavmi ondan
su istediği zaman, Musa (A.S)'a asasını taşa vurmasını vahyettik. Hemen ondan on
iki pınar fışkırdı. Her grup insan, içeceği yeri bildi. Ve onların üzerini
bulutla gölgeledik. Ve onlara, kudret helvası ve bıldırcın indirdik. Sizi
rızıklandırdığımız helâl şeylerden yeyin! Ve (onlar), bize zulmetmediler, fakat
kendi nefslerine zulmettiler.

Ve onlara: “Bu şehirde
yerleşin ve ondan dilediğiniz yerden yeyin, af dilediğinizi söyleyin ve kapıdan
secde ederek girin.” denilmişti. “Sizin hatalarınızı mağfiret edelim ve
muhsinlere daha da arttıralım.”

Böylece onlardan zulmedenler, sözü;
onlara söylenenden başka bir sözle değiştirdiler. Bunun üzerine, yapmış
oldukları zulümler sebebiyle, semadan onların üzerine bir azap
gönderdik.

Ve onlara (bir zamanlar) deniz
kenarında olan beldeden sor. Balıkları onlara yasak uygulama günlerinde
(cumartesi günü) akın akın geldiği zaman, (o gün) cumartesi gününde haddi
aşıyorlar (yasağı uygulamıyorlar). Ve yasak uygulamama günü onlara (balıklar)
gelmiyorlar. İşte böyle, fıska düşmüş olduklarından dolayı onları imtihan
ediyorduk.

Ve onlardan bir ümmet:
“Allah'ın helâk edeceği (yok edeceği) veya şiddetli bir azapla azap edeceği bir
kavme niçin öğüt veriyorsunuz?” dedikleri zaman şöyle dediler: “Rabbinize bir
özür olsun ve böylece (bu öğütle) takva sahibi olurlar.” diye.

Artık onunla öğüt verildikleri şeyi
unuttukları zaman, kötülükten men (nehy) edenleri kurtardık. Ve zulüm edenleri,
fıska düşmüş olduklarından dolayı kötü bir azapla aldık (yakaladık).

Böylece onlar, ondan nehyedildikleri şeyde
haddi aşınca, onlara: “Aşağılık maymunlar olun!” dedik.

Ve senin Rabbin kıyâmet gününe
kadar, onlara azabın en kötüsünü yapacak kişileri mutlaka göndereceğini
bildirmişti. Muhakkak ki senin Rabbin ikabı (cezası) çabuk olandır. Ve gerçekten
O, elbette Gafur ve Rahîm'dir.

Ve yeryüzünde onları ümmetlere
(topluluklara) ayırdık. Onlardan bir kısmı salihler ve bir kısmı bunlardan
başkalarıdır (salih olmayanlar). Ve onları, hasenat (pozitif derece kazandıran
ameller) ve seyyiat (negatif derece kazandıran ameller) ile imtihan ettik ki;
böylece (Allah'a) dönsünler diye.

Artık
onlardan sonra, sonraki nesil halef oldu (onların yerine geçti). Kitab'a varis
oldular. Ve: “Yakında bize mağfiret edilecek (günahlarımız sevaba çevrilecek).”
diyerek, bu değersiz dünya malını alırlar (aldılar). Ve onun gibi bir misli daha
dünya malı onlara gelse, onu da alırlar. Allah'a karşı haktan başka bir şey
söylememeleri için onlardan Kitab'ın misaki alınmadı mı? Ve O'nun içindekileri,
onlar okudular (öğrendiler). Takva sahibi olanlar için ahiret yurdu daha
hayırlıdır. Hâlâ akıl etmez misiniz?

Onlar ki; Kitab'a sımsıkı
sarılırlar ve namazı ikame ederler. Muhakkak ki Biz, salih olanların ecrini zayi
etmeyiz.

Ve dağı, bir gölge gibi onların
üzerine çekip kaldırdığımız zaman onu, üzerlerine düşecek zannettiler. Size
verdiğimiz şeyi, kuvvetle tutun ve onun içinde olanı (emir ve yasakları),
hatırlayın (uygulayın). Böylece siz, takva sahibi olursunuz.

Ve kıyâmet günü, gerçekten biz bundan
gâfildik (gâfilleriz) dersiniz diye (dememeniz için), senin Rabbin,
Âdemoğullarının sırtlarından onların zürriyetlerini aldığı zaman onları,
nefsleri üzerine şahit tuttu. (Allahû Tealâ şöyle buyurdu): “Ben, sizin Rabbiniz
değil miyim?” Dediler ki: “Evet, (Sen, bizim Rabbimizsin), biz şahit
olduk.”

Veya fakat daha önce babalarımız da
şirk koştu ve biz onlardan sonraki nesiliz. Hal böyle iken bâtılla amel
edenlerin yaptıklarından dolayı mı bizi helâk edeceksin?” dersiniz diye.

Ve işte böyle âyetlerimizi ayrı ayrı
açıklıyoruz ki; böylece onlar, (Allah'a) dönsünler diye.

Onlara,
âyetlerimizi verdiğimiz kimsenin haberini oku (anlat). Sonra o, ondan
(âyetlerden) ayrıldı, artık şeytan onu kendisine tâbî kıldı. Ve böylece o zarar
görenlerden (azgınlardan) oldu.

Ve
şâyet dileseydik onu, onunla (âyetlerimizle) elbette yükseltirdik. Ve fakat o
dünyaya meyletti ve hevasına (nefsinin afetlerine) tâbî oldu. Artık onun hali,
köpeğin hali gibidir ki; onunla ilgilensen de solur, onu terketsen de (kendi
haline bıraksan da) solur. Âyetlerimizi yalanlayan kavmin hali işte böyledir.
Artık bu kısası anlat, böylece onlar tefekkür ederler.

Âyetlerimizi yalanlayan kavmin
hali ne kötü. Ve (onlar) nefslerine zulmetmiş oldular.

Allah kimi hidayete erdirirse (kendisine
ulaştırırsa), artık o hidayete ermiştir. Ve kim dalâlette bırakılırsa, işte
onlar, onlar artık hüsrana uğrayanlardır (nefslerini hüsrana
düşürenlerdir).

Ve andolsun ki; cehennemi, insanların ve
cinlerin çoğuna hazırladık (yarattık). Onların kalpleri vardır, onunla fıkıh
(idrak) etmezler. Onların gözleri vardır, onunla görmezler. Onların kulakları
vardır, onunla işitmezler. Onlar hayvanlar gibidir. Hatta daha çok
dalâlettedirler. İşte onlar, onlar gâfillerdir.

En güzel isimler Allah'ındır, artık
O'na onunla (esmaları ile) dua ediniz! Allah'ın isimlerini (mânâsını)
saptıranları terket! Yapmış oldukları şeyden dolayı yakında
cezalandırılacaklar.

Ve yarattıklarımızdan bir ümmet vardır
ki, Hakk'a (Allah'a) ulaştırırlar ve onunla adaletle hükmederler.

Âyetlerimizi yalanlayanları, onların
derecelerini, bilemeyecekleri bir yerden yavaş yavaş azaltacağız (böylece yavaş
yavaş helâke yaklaştıracağız).

Ve onlara mühlet veririm, benim tuzağım
(hilem) metindir (çetindir, katlanması zordur).

Ve onların sahibinde
cinnetten (delilikten) yana bir şey olmadığını tefekkür etmezler mi? O ancak
apaçık bir nezirdir.

Onlar yerlerin,
göklerin hükümranlığına (sünnetullaha, idaresine) ve Allah'ın yarattığı şeylere
ve ecellerinin yaklaşmış olması ihtimaline bakmıyorlar mı? Ondan sonra artık
hangi söze inanırlar (mü'min olurlar).

Allah kimi dalâlette
bırakırsa, artık onun için bir hidayetçi (hidayete erdiren) yoktur. Ve onları
azgınlıkları (isyanları) içinde şaşkın (bir halde) terkeder (bırakır).

Sana saati (kıyâmet) ne zaman
olacağını (karar kılındığını) soruyorlar. De ki: “Onun ilmi ancak Rabbimin
katındadır. Onun vaktini O'ndan başkası açıklayamaz. Yerlere ve göklere ağır
geldi, o size ansızın gelir (ansızın olmaktan başka bir şekilde gelmez). Sen
sanki ondan haberdarmışsın gibi soruyorlar. “Onun ilmi yalnızca Allah'ın
katındadır.” de. Ve lâkin insanların çoğu bilmezler.

De ki: “Allah'ın dilemesi hariç, ben kendime fayda veya
zarar verecek güce malik değilim. Eğer ben gaybı bilseydim, hayrı mutlaka
çoğaltırdım, bana bir kötülük dokunmazdı. Ben ancak mü'min olan kavim için bir
nezir (uyaran) ve müjdeleyiciyim.

Sizi bir nefsten yaratan ve onunla
sükûn bulmanız için, ondan onun eşini yaratan O'dur. Böylece, onu (sarılıp)
örtünce, hafif bir yük yüklendi (hamile kaldı). Artık onunla dolaştı.
Ağırlaştığı zaman ikisinin Rabbi Allah'a (ikisi) dua ettiler: “Eğer bize bir
salih (evlât) verirsen mutlaka şükredenlerden oluruz.”

O ikisine salih bir
(evlât) verdiğimiz zaman o ikisine (insanlardan bir çifte) verdiği şeylerle
(hakkında) ona ortaklar kıldılar. Oysa Allahû Tealâ onların şirk koştuklarından
yücedir (Âlî'dir).

Onlar kendileri yaratılıyorken, bir şey yaratamayan şeyleri
şirk mi koşuyorlar?

Ve onlara bir yardıma güç yetiremezler.
Ve onlar kendilerine (de) yardım edemezler.

Ve eğer onları
hidayete (Allah'a ulaşmaya) çağırırsanız size tâbî olmazlar. Onları davet mi
ettiniz yoksa siz sessiz mi kaldınız? Sizin için birdir (sizin durumunuz
aynıdır, farketmez).

Muhakkak ki;
Allah'tan başka dua ettikleriniz sizler gibi kullardır. Öyleyse onları çağırın.
Eğer doğru sözlü iseniz böylece size (sizin duanıza) icabet etsinler (duanızı
yerine getirsinler).

Onların,
onlarla yürüdükleri ayakları mı var? Veya onlarla tuttukları elleri mi var? Veya
onlarla gördükleri gözleri mi var? Veya onlarla işittikleri kulakları mı var?
Söyle (onlara) ortaklarını çağırsınlar, sonra bana tuzak kursunlar. Böylece göz
açtırmayın (fırsat vermeyin).

Muhakkak ki; Kitab'ı (Kur'ân-ı Kerim'i)
indiren Allah benim dostumdur. Ve O, salihlere velîlik yapar (dosttur).

O'ndan başka dua ettiğiniz
şeyler (çağırdıklarınız) size yardım etmeye muktedir değillerdir (güç
yetiremezler) ve kendilerine de yardım edemezler.

Ve onları eğer
hidayete (Allah'a ulaşmaya) çağırırsanız işitmezler. Ve onları sana bakar
görürsün ve onlar görmezler.

Affı ahzet (affı kendine usül edin) ve
irfanla emret ve cahillerden yüz çevir.

Ve fakat
şeytandan sana bir dürtü gelirse, hemen Allah'a sığın. Muhakkak ki O; işitendir,
bilendir.

Muhakkak ki; takva
sahibi kimseler şeytandan onlara gözü bürüyen bir vesvese dokunduğu zaman
(Allah'ı) tezekkür ederler (Allah'la tezekkür ederler). İşte o zaman onlar,
basar edenlerdir (kalp gözlerinin basar hassası ile görürler:
Casiye-23).

Ve onların (şeytanların) kardeşleri
onları cehenneme sürüklerler. Sonra (bundan) vazgeçmezler.

Ve onlara bir âyet
getirmediğin zaman “Onu derleyip toplasaydın (bir âyet düzseydin) olmaz mıydı?”
dediler. De ki: “Rabbimden bana ne vahyolunursa ben ancak ona tâbî olurum.” Bu,
Rabbinizden basiretler (kalp gözlerinizin görmesini sağlayacak olan
yardımlar)dır. Ve hidayete erdiren (Allah'a ulaştıran)dır. Ve mü'min olan
(kalbine îmân yazılan) bir kavim için rahmettir.

Kur'ân okunduğu zaman artık onu
dinleyin! Ve susun ki; böylece rahmete kavuşturulursunuz.

Ve sabah ve akşam vakitlerinde Rabbini kendi kendine,
korkarak ve yalvararak, sözün sesli olmayanı ile zikret. Ve gâfillerden
olma.

Muhakkak ki Allah'ın katında olanlar (huzur namazı
kılanlar), O'na ibadet etmekten kibirlenmezler. Ve O'nu tesbih ederler. Ve O'na
secde ederler.